oto prezentacja:
Jean-Paul Biberian
Urodzony w czerwcu 26 1946 w Marsylii
-------------------------------------------------- ------------------------------
Inżynier dyplomów National School of Electricity and Mechanics of Nancy 1969
Dyplom w zakresie zaawansowanych badań w krystalografii 1970
Doktor inżynierii, Uniwersytet Aix-Marseille II 1971
Doktor nauk, ENSCP, University of Paris VI 1975
[/ Quote]
-------------------------------------------------- -----------------------------
Cold Fusion
-------------------------------------------------- ------------------------------
To 23 March 1989, że cały świat dowiaduje się, że dwóch elektrochemików: Stanley Pons z University of Utah w Stanach Zjednoczonych i Martin Fleischman z Southampton w Wielkiej Brytanii właśnie pokazali, że można przeprowadzanie reakcji jądrowych w niskiej temperaturze przez przepuszczenie prądu elektrycznego przez ogniwo elektrochemiczne złożone z elektrody zwanej katodą palladową i drugiej platyny zwanej anodą, w elektrolicie na bazie ciężkiej wody. Dwaj profesorowie zauważyli, że uzyskali więcej ciepła niż dostarczona energia elektryczna. Ilość uwolnionego ciepła nie mogła być wyjaśniona reakcją chemiczną, więc natychmiast pomyśleli o reakcji jądrowej.
Chociaż przy tym założeniu nie doszło do naruszenia fundamentalnych zasad fizyki, naukowcy byli wyjątkowo sceptyczni. W wielu laboratoriach natychmiast wykonano wiele eksperymentów, aby zweryfikować zdanie dwóch odkrywców. Oczywiście wielu zawiodło, ale niektórym się udało. Departament Energii Stanów Zjednoczonych utworzył zespół do analizy tego zjawiska i doszedł do wniosku, że na te badania nie jest potrzebne specjalne finansowanie, ale można to zrobić przy użyciu standardowych budżetów. Ten wniosek został w praktyce uznany za zakaz badania tego tematu, który został podniesiony do poziomu szarlatanerii. Pons i Fleischman nazywani byli złymi eksperymentatorami, a nawet oszustami i bardzo trudno było ich usłyszeć.
Badania nad Cold Fusion zniknęły z głównego nurtu mediów i dla wszystkich, zwłaszcza naukowców, sprawa została zamknięta, temat nie istniał. Ale wiele osób ze wszystkich pasów bardzo często kontynuowało prowizoryczne środki, aby spróbować poprawić pierwsze wyniki. Wielką krytyką, którą postawiliśmy w 1989, był brak odtwarzalności eksperymentów. W nauce, a zwłaszcza w fizyce, trzeba być w stanie odtworzyć eksperyment tyle razy, ile to pożądane, i przez różne grupy. W tym czasie tak nie było. Niektóre doświadczenia były pozytywne i dawały nadmiar ciepła, a inne nic nie dawały. Wynalazcy tej nowej nauki szybko zrozumieli, że pierwsza partia palladu, którą otrzymali, działała dobrze, podczas gdy kolejne już nie działały. Trzeba powiedzieć, że producent palladu zmienił metodę produkcji i nie chciał zdradzić tajemnic produkcyjnych!
Różne zespoły zabrały się do pracy. Starali się zrozumieć różne aspekty metalurgii palladu i stopniowo wprowadzano ulepszenia. Opracowano inne metody podkreślenia tego zjawiska. Ostatecznie wiemy, że zjawisko to jest o wiele bardziej ogólne, niż nam się wydawało. Nie jest to już po prostu zjawisko fuzji dwóch jąder deuteru (izotop wodoru) w celu wytworzenia helu, ale znacznie bardziej złożone reakcje jądrowe, od fuzji jąder atomowych do rozszczepienia ( rozbić ciężkie jądro, aby wytworzyć lżejsze wydzielając ciepło), a nawet transmutację jednego elementu w inny (marzenie alchemików).
Reakcje jądrowe odkryli Beckerel, Pierre i Marie Curie. To oni po raz pierwszy wykazali, że atom niekoniecznie był stabilny. Pokazali, że niektóre atomy, takie jak rad, mogą przekształcić się w inne. Było to pierwsze naruszenie świętego prawa Lavoisiera: „Nic nie jest stracone, nic nie jest tworzone, wszystko ulega przemianie”. Później eksperymenty wykazały, że uran bombardowany przez neutrony pękł i przekształcił się w dwa inne lżejsze jądra, a także dwa lub trzy neutrony z uwolnieniem energii. To właśnie ta reakcja jest przyczyną reakcji łańcuchowej u podstaw obecnych reaktorów jądrowych i bomby atomowej.
Możliwa jest inna forma reakcji jądrowej. Fuzja lekkich atomów polega na wytwarzaniu cięższych atomów z wydzielaniem ciepła. Tak dzieje się na słońcu i gwiazdach, gdzie łączą się dwa jądra wodoru. Aby odnieść sukces w takiej reakcji, konieczne jest, aby dwa jądra tego samego znaku elektrycznego stykały się ze sobą, które mają tendencję do odpychania się. Na słońcu to bardzo wysoka temperatura i ciśnienie panujące w środku gwiazdy pozwalają na wystąpienie tych reakcji. Jądra stykają się następnie pomimo siły odpychającej. Kiedy jądra są blisko siebie, siły jądrowe przejmują kontrolę i pozwalają na przyciągnięcie i połączenie dwóch jąder. Od pięćdziesięciu lat wiemy, jak przeprowadzić taką reakcję z bombą wodorową. W tym przypadku, w celu uzyskania wymaganych wysokich temperatur, pierwsza bomba atomowa silnie ściska wodór, który topi się. Reakcja ta oczywiście nie jest łatwa do przeprowadzenia. Wiemy zatem, jak to zrobić nagle, ale kontrolowanie tego jest znacznie trudniejsze. Międzynarodowy projekt ITER (International Torus Experimental Reactor), który zostanie zainstalowany w Cadarache, ma na celu wykazanie wykonalności fuzji termojądrowej. Zastosowana metoda polega na zamknięciu wodoru w toroidalnej obudowie. Gaz jest doprowadzany do bardzo wysokiej temperatury i nie może dotykać ścian silnymi polami magnetycznymi. Gazy są tak gorące, że z jednej strony jonizują się, co oznacza, że jądro wodoru oddziela się od pojedynczego elektronu, az drugiej strony osiągają prędkości, które mogą zderzyć i połączyć w celu produkcji helu i neutronu w projekcie ITER.
Fuzja na zimno wykonuje ten sam typ reakcji fuzji, ale w postaci stałej i bez radioaktywności. Początkowa idea polega na zamknięciu w przestrzeni między atomami metalu dwóch atomów wodoru, aby zmusić je do reakcji. Kiedy dwa atomy deuteru łączą się w ten sposób, powstaje hel, bardzo nieszkodliwy gaz, który jest używany do nadmuchiwania balonów! W rzeczywistości zjawisko to jest znacznie bardziej złożone i zróżnicowane. W ciągu ostatnich piętnastu lat zauważono, że bardzo szczególne i nieznane reakcje zachodzą w materiałach naładowanych wodorem lub jego izotopami. Nie tylko wykazano, że można wykonać zimną fuzję, ale naukowcy wykazali również, że mogą zachodzić reakcje uboczne transmutacji i rozszczepienia jąder.
Zjawiska te nie są zatem wyjątkiem. Otwiera się cała dziedzina fizyki. Jesteśmy u progu nowej nauki, której konsekwencje są absolutnie nieprzewidywalne, w dobrym tego słowa znaczeniu. Zastosowania wydają się ogromne: od produkcji czystej energii (bez odpadów radioaktywnych, bez gazów cieplarnianych), do przetwarzania wszelkiego rodzaju odpadów: metali radioaktywnych lub ciężkich. Inna część nauki się otwiera. To właśnie nazywamy teraz reakcjami nuklearnymi w materii skondensowanej.
Ta nowa droga badań jest wciąż w powijakach. Po ponad szesnastu latach pracy jesteśmy pewni tylko jednego: rzeczywiście do tej pory istniało nowe zjawisko, które przeszło między pęknięciami sieci. Z drugiej strony nie wiemy jeszcze, która teoria jest w stanie ją wyjaśnić. Wiele z nich powinno już wyjaśniać to zjawisko. Obejmują one od najbardziej klasycznej mechaniki kwantowej po zespoły neutronów, wibracje sieci metalicznej, nowe układy atomowe, monopole magnetyczne i wiele innych.
Naukowcy pracują w tej dziedzinie w piętnastu krajach i spotykają się regularnie.
W Rosji odbywa się coroczne spotkanie, które gromadzi dużą część rosyjskich laboratoriów 29 pracujących w tej dziedzinie.
We Włoszech co dwa lata odbywa się bardzo nieformalne międzynarodowe spotkanie w Asti, które podsumowuje te prace.
W Japonii powstało wyuczone społeczeństwo, które skupia Japończyków pracujących w tej dziedzinie.
Wreszcie, regularnie, prawie co roku, odbywa się międzynarodowa konferencja: Międzynarodowa Konferencja na temat Cold Fusion, Międzynarodowa Konferencja na temat Cold Fusion. ICCF11, jedenasty odbył się w Marsylii od 29 października do 5 listopada 2004. W konferencji uczestniczyli naukowcy 170 z różnych krajów 20. Konferencja rozpoczęła się w niedzielę 29 października od dnia treningu zimnej fuzji dla specjalistów, ale także dla osób początkujących w tej dziedzinie i chcących poznać podstawy tej specjalności. We wtorek 2 listopada odbyła się konferencja na Wydziale Nauk Luminy, otwarta dla wszystkich naukowców, którzy tego chcieli. Wreszcie tydzień zakończył się konferencją prasową dla czasopism naukowych, ale także dla mediów głównego nurtu.
Ostatnia konferencja, ICCF12, odbyła się w Japonii od 28 listopada do 2 grudnia 2005.
Następny odbędzie się w czerwcu 2007 w Rosji.
Wydaje się nam właściwe w tym okresie, kiedy energia staje się globalnym problemem, aby zwrócić uwagę społeczeństwa na te informacje i ogłosić, że istnieją inne sposoby niż znane. Nie podjęto jeszcze decyzji i istnieją inne możliwości. To nie tylko turbiny naftowe, gazowe, jądrowe i wiatrowe. Może za kilka lat, jeśli damy sobie środki, inne niewyczerpane i czyste źródło energii będzie dostępne dla wszystkich.
Raporty ICCF12 „Międzynarodowa konferencja na temat zimnej fuzji”
ICCF10
ICCF 9
