Pierwszy RBI (bezwarunkowy dochód podstawowy) wypłacany w Szwajcarii!

[Obamot]

Mówimy o Szwajcarii, to jest w tytule wątku (i nie chcąc się wybiegać, znam sytuację MŚP w tym kraju lepiej niż Ty).
Kiedy zachowujemy się lojalnie, przyjmujemy wszystkie cytaty, a nie tylko częściowo, aby wyrazić to, czego chcesz.

Oczywiście dobrze byłoby, gdyby niezależny człowiek nie angażował się w „nieopłacalną” działalność, nie o to mi chodziło

A jednak to co tam napisałeś:

Jeśli rzemieślnik nie osiągnie progu rentowności, jego praca nie zwiększy jego dochodów. Jeśli jego praca jest forsowna, co się stanie?

Nie, nie musi go osiągać, ponieważ automatycznie otrzymuje tę część dochodu, która pozwala mu żyć.

Jeśli wezmę klasyczny schemat, który panuje w przemyśle i rzemiośle, że 3 trzecie: 1/3 zakupu towarów, 1/3 FG, 1/3 zysku, możemy oszacować, że RBI może pokryć 1/3 (kiedy mamy parę, nadal będzie to 5 CHF ...)

Jeśli więc rozumiemy poza absurdem, mógłby pracować bez naliczania godzin, po prostu sprzedając zapasy!

[W niebieski fragment, który dobrowolnie wyodrębniłeś] Co ciekawe, nie jest to już sprzeczne dla kogoś, kto potrafi czytać mózgiem.

I tam:

Jeśli wezmę klasyczny schemat obowiązujący w przemyśle i rzemiośle, to 3/1: 3/1 zakup towarów, 3/1 FG, 3/XNUMX zysk, możemy oszacować, że RBI mógłby pokryć 1/3 (kiedy mamy parę, nadal będzie to 5 CHF....) [...] — obecnie system jest kantonalny [...] poprzez podwyższenie oprocentowania kredytów hipotecznych [...] RBI zapewni również skuteczne wsparcie sektorowi pierwotnemu, czyli części populacji w sektorze rolniczym [. ..] możemy na nowo zdefiniować pojęcie „wartości dodanej”, tak samo jak możemy zrozumieć, że nie trzeba wiele, aby „wytworzyć dochód”, skoro ograniczenia „rentowności” są nieco bardziej subiektywne, jeśli przyjmiemy np. , praca sezonowa, gdzie jest "pełny rozkwit" (jak w rolnictwie) to dużo sprzedajemy, są zyski, potem następuje cały okres niższych dochodów, gdzie trochę ciągnięcia diabła za ogon... Są w rzeczywistości wiele działań, które „chwilowo” NIE są opłacalne

Znałem zasadę trzech trzecich zysku, a nie obrotu. 3% obrotu w zysku, to nieźle. Ale jeśli te 33% pokrywa jedynie RBI, może lepiej będzie przestać pracować za darmo i cieszyć się wolnym czasem.

No cóż, jeśli nie znasz tej zasady, to co pozwala ci ją komentować i podważać?
Rzeczywiście, z wielu powodów nie zadziałałoby to w ten sposób we Francji. Nie chciałbym, aby MŚP miało siedzibę we Francji!
W mojej rodzinie jest kilka niezależnych osób, co roku robię bilans/CPP i wiem, co mówię. Powinieneś się tu osiedlić
Powiedziałem też, że jest to kantonalne i zależy od oprocentowania kredytu hipotecznego (a więc wysokości czynszu...)

Jeśli weźmiesz pod uwagę wszystkie te parametry, zrozumiesz, do kogo się zwracam i dlaczego stało się to możliwe.

[Obamot]

Próg rentowności to minimalny poziom aktywności od którego działalność przedsiębiorstwa staje się rentowna [...] Po przekroczeniu tego progu uznaje się, że firma wchodzi do godnej pozazdroszczenia strefy zysku. Wartość tego progu można wyrazić w wyprodukowanej wielkości, w zebranym obrocie lub w okresach przejściowych (na przykład w latach).

Odtąd u rzemieślnika lub rolnika zaobserwujemy (w pewnym stopniu), że RBI pozwoli na „wahanie się” progu rentowności. CQFD.

[Ahmed]

Nawet zakładając, że to RU pozwala na rentowność marginalnych działań lub pozostawia większe pole manewru w kierunku bardziej etycznego podejścia*, nie możemy zapominać, że cały system opiera się na standardowym modelu ekonomicznym, który działa tylko wtedy, gdy jest mu obojętne na cokolwiek innego niż wzrost wartości abstrakcyjnej i jego szkodliwe konsekwencje. Udawanie, że podważa się tę strategię w celu uzupełnienia zapasów w Wielkiej Brytanii, jest równoznaczne z byciem oszustem w ramach tego niefortunnego podstępu.

*Co wydaje mi się dalekie od udowodnienia.

[Obamot]

Z pewnością, ale należy także wiedzieć, że w społeczeństwie korzyści opartym na „etyka„* jak to sformułowałeś — a zatem który z konieczności dystansowałby się od modelu pozwalającego na „wzrost wartości abstrakcyjnej„ — gdyby istniało UBI/RU, prawo do mieszkania? A gdyby zniesiono własność prywatną?

Nie proszę o odpowiedź od razu [...] ( )




* (choć wcale nie chcę sobie tego określenia przypisywać, ani też nie znaczy ono w przemówieniu niczego, co wzmacniałoby jego treść. Już dlatego, że to słowo wydaje mi się niewystarczające.)

[Ahmed]

Wydaje mi się, że już obficie odpowiadałem na to pytanie za każdym razem, gdy przywoływałem paradoks działań społecznych, których celem jest naprawa ubocznych szkód wyrządzonych gospodarce i jej finansowaniu zależnemu od ekspansji tej ostatniej... Pamiętaj, że jest to jeden z powodów, dla których odrzuciłem RU w poświęconym mu wątku.
Redukowanie skutków poprzez wspieranie przyczyn wydaje mi się bardzo bezproduktywne... (Por.: Montesquieu)

[Obamot]

Przynajmniej wszystko jasne! No cóż, poza „jednym szczegółem”: zakładając – jeśli rzeczywiście może istnieć zgodnie z twoją wolą – że stosunkowo idealne społeczeństwo ujrzało światło dzienne (po wielu nadchodzących katastrofach, przyznajmy, że ludzkość znajduje się pod wymuszonym przymusem i zobaczmy, dać się wyprzedzić rozumowi? ) jak widziałbyś wynagrodzenie współobywateli za ich pracę (lub opisałbyś inne środki utrzymania) przy sprawiedliwym podziale owoców pracy danej grupy w tej grupie i perspektywach prawdziwie połączonych oszczędności i przewidywania bez spekulacji aspekt ani wykluczenie „złego ryzyka”, w tym ubezpieczenia lub co zastąpiłoby obecne metody (dlatego nie widząc a priori żadnego pojęcia „konkurencyjności” w sensie szalonego wyścigu o zyski i marnotrawstwo, który leży u podstaw obecnych ogólnych praktyk)?

[Ahmed]

Obecnie istnieje poważna dwuznaczność między dwoma terminami o tym samym pochodzeniu: rozumem i racjonalnością, które w ogóle nie odnoszą się do tej samej rzeczy; oznacza to, że nasze społeczeństwo może twierdzić, że jest hiperracjonalne, będąc jednocześnie całkowicie nierozsądnym… (w ten sposób powtarzam twój punkt widzenia: „...postrzegając, że rozsądek go wyprzedził?”).
Na razie trzymam się pierwszego etapu, czyli krytyki funkcjonowania systemowego, dopóki nie otworzymy oczu na niemożność realnej zmiany w tych ramach, a tym bardziej na nieunikniony upadek, nic nie jest możliwe , ponieważ zadaniem wszystkich ludzi byłoby ustalenie, że tak powiem, metodą prób i błędów, co najlepiej odpowiada rodzajowi życia, jaki można prowadzić, bez popadania w przewrotny mechanizm: ekonomiczny, techniczny lub w jakimkolwiek innym celu, ludzie zawsze będą na drugim miejscu i ostatecznie staną się bezużyteczni.
Wydaje się, że te warunki przejrzystości nie muszą być spełnione, a katastrofa, której w przeciwnym razie można byłoby uniknąć, spowoduje ogromne trudności w ponownym rozpoczęciu na dobrych podstawach.
Nie do mnie należy wyobrażanie sobie względnie „idealnego” społeczeństwa (w każdym razie tak nie będzie!) na miejscu wszystkich tych, którzy będą musieli pracować, aby je ukonstytuować: nakazanie autonomii byłoby wręcz paradoksalne! Pewne jest, że społeczeństwo, które chciałoby uniknąć upadku ze swoim systemem, musiałoby zasadniczo zrewidować sposób, w jaki jego członkowie odnoszą się do siebie nawzajem, a najbardziej powszechne obecnie koncepcje stałyby się całkowicie przestarzałe.

[Ahmed]

Un artykuł interesujące dla Jeana-Marie Harribeya o Wielkiej Brytanii. Przypomina kilka istotnych pojęć. Chociaż nie zgadzam się w wielu punktach, myślę, że warto poznać jego punkt widzenia i zgadzam się z nim w sprawie odrzucenia Wielkiej Brytanii.

[Obamot]

Dobry wieczór Ahmed,

Dlatego pozwolę sobie powtórzyć kilka punktów z tekstu Twojego (długiego) linku (i odpowiadam częściowo, aby nie zostać skarconym przez długi post, a nawet otrzymać wymówki za używanie spoilerów, komunikacja jest tutaj naprawdę bardzo trudna) :

1) Dochód podstawowy nie chce kończyć pracy, ponieważ jest zintegrowany z wynagrodzeniem! 2) Dochód zostaje odłączony tylko wtedy, gdy nie ma „sytuacja w pracy", co dokładnie ma miejsce w przypadku bezrobocia. 3) Zatem Wielka Brytania nigdy nie zostanie utworzona ex nihilo, na żadnej podstawie. Co więcej, dopóki nie będzie modelu stosowania, po prostu nie możemy się o to nie ubiegać, więc znaczna część tego tekstu jest bezpodstawną projekcją myślową, o ile nie jest na niczym oparta, ale niech tak będzie, przyjmijmy postulat autora.

4) Nie ma mowy o wyłączeniu pracy z jej roli „uznanie społeczne„(i bardzo restrykcyjnie jest powiedzieć tylko tyle, że istnieje także praca jako «konstruowanie jednostek», jako środek autonomii itp., itp.), ale chodzi tu raczej o integrację i społeczne uznanie osób, które są obecnie wykluczeni z tej logiki, nie będąc „winnymi”. Obecny system jest „patogenny” w sensie patosu zrodzonego z braków systemu, a nie odwrotnie. 5 ) W przypadku deregulacji byłoby dokładnie odwrotnie , ponieważ Wielka Brytania wprowadzałaby regulacje (poprzez „regularyzację”)! 6) Społeczność nie przejęłaby większej odpowiedzialności niż obecnie, 90% dochodu podstawowego zostanie włączone do wynagrodzeń! Za to będą odpowiedzialni pracodawcy Odnotowuję pomysł zwolnienia pracodawców z obowiązku płacenia godziwych wynagrodzeń, ale z powyższych powodów jest to nieaktualne.

7) Obecnie „działania” (patrz praca) nie są w żaden sposób uprawomocnione politycznie, właśnie. To, co zostaje potwierdzone, to pewnego rodzaju dyskryminacja poprzez pracę. Przybierają różne formy, które wszyscy znamy. Jedynie nieodpłatna lub słabo opłacana praca może budzić obawy, że pracodawca płaci wystarczające wynagrodzenie. W rzeczywistości byłoby jednak zupełnie odwrotnie, gdyż pracownik nie byłby zobowiązany do podejmowania pracy na nieprzyzwoitych warunkach, gdyż miałby już dochód...! Zadaniem pracodawców byłoby zatem zwiększenie atrakcyjności poprzez oferowanie pracy na warunkach, które byłyby bardziej atrakcyjne na rynku pracy. Stałoby się więc zupełnie odwrotnie. 8} Jedynym punktem, w którym możemy się zgodzić a priori, byłaby obawa, że ​​mechanizmy będą kierować Wielką Brytanią, a nie samą działalnością, ale szczerze uważam, że to ryzyko jest minimalne, ponieważ żaden aktor nie chciałby podążać tą ścieżką. Ponieważ to już oznaczałoby – zakładając, że Wielka Brytania przekroczyła próg – że aktorzy uwierzą w pomysł, że „ludzie płacą za nic nierobienie„, gdy w rzeczywistości pomysł ten będzie absurdalny, a wręcz przeciwnie, będzie niezwykłym bodźcem do ludzkiej działalności, w szczególności poprzez odciążenie osób chwilowo bezrobotnych (lub innych okoliczności uniemożliwiających im podjęcie pracy) so.) 9) Przekształcenie w wartość będzie przybierać różne formy, które obecnie nie są cenione i szybko zdamy sobie sprawę, że istnieje wiele ludzkich działań, które są pracą, a dziś już nie są za takie uważane. 10) W zasadzie już jesteśmy w trendzie „uberyzacji” społeczeństwa i już dzieje się coś odwrotnego, czyli pogarszanie się i tak nieprzyzwoitych wynagrodzeń! Powtórzę jeszcze raz, że to nie bank narodowy wypłaca pensje, wyrównanie społeczne i już wypłacane przez wyrównanie przez iloczyn dochodów związanych z pracą i to się nie zmieni.

RU nie jest „prawem”, jest to dochód z warunkowego zwolnienia w wyniku retrocesji dywidendy powszechnej (tak należy to rozumieć). Podobnie jak każdy dochód podlega pewnym warunkom, ponieważ będziesz musiał kwalifikować się do jego otrzymania. Żyjemy w społeczeństwie, w którym siłą napędową są ograniczenia i to się nie zmieni. Wielka Brytania nie zmieni (i nie może) tego zmienić. „Transfer społeczny” będzie miał charakter czysto księgowy (a nie ideologiczny). Jeśli chodzi o kreację pieniądza, niech to ekonomista powie nam:

Propozycja jest z pewnością bardziej hojna niż to, co robi system bankowy, który zalewa rynki finansowe płynnością, ale ignoruje sposób tworzenia pieniądza

Nie chcąc okazywać braku szacunku temu panu, jest on godny wielkiej marionetki. Ta osoba ciągle mówi o pracy, ale czy kiedykolwiek zakasała rękawy w branży?

Czy to oznacza, że ​​nie możemy nic zrobić z degradacją spowodowaną kapitalizmem? Możemy wiele zrobić, jeśli nie zrezygnujemy z pełnego zatrudnienia w ramach nowego jakościowego modelu produkcyjnego i ciągłego RTT.

Zaprzecza to pierwszej części jego przemówienia, która z jednej strony jest mało zgodna z RTT, a której paradygmat nie mógłby być bardziej komplementarny wobec Wielkiej Brytanii. To trochę jak wąż gryzący własny ogon.

Skupiam się na procentach, których używa w swojej demonstracji. Powiedziałem już, że mniej niż 10% miejsc pracy zapewnia żywność reszcie planety, co oznacza, że ​​mamy DUŻY sektor pasożytniczy! Byłoby zatem miejsce na zmiany, gdybyśmy chcieli coś zmienić, ale jasne jest, że nie chcemy niczego zmieniać… (reszta, która następuje w sprawie OECD, jest bardzo niezdarna, wolę nie komentować). Na tym zakończę, wyczerpałem limit

[Ahmed]

Dziękujemy za poświęcenie czasu na przeczytanie pełnej treści linku i udzielenie szczegółowej odpowiedzi. Nie będę bronił tez autora, a jedynie spróbuję odpowiedzieć na Twoje zarzuty.
Z pierwszego akapitu jasno wynika, że ​​RU jest odłączone od pracy, ponieważ jest rozdzielane niezależnie od tego kryterium. Co to znaczy Złupić kiedy mówi o stworzeniu ex nihilo, dzieje się tak dlatego, że „prawo ciągnienia”, które stanowi Wielką Brytanię, nie pochodzi z początkowego tworzenia bogactwa. To delikatny punkt jego wizji rzeczy: jeśli natknąłem się na ten tekst, to dlatego, że zainteresowały mnie różnice między nim a mną w kwestii tworzenia abstrakcyjnej wartości przez sektor usług; zaczynamy od tych samych obserwacji, aby dojść do zupełnie innego wniosku. W tym celu opiera się na tekstach z Marksze swojej strony trzymam się najbardziej jednoznacznego i jasnego cytatu Marksa: praca zamiatacza w fabryce nie uczestniczy bezpośrednio w tworzeniu towaru, dlatego jego wynagrodzenie może stanowić jedynie jeden z „kosztów ubocznych” produkcji które są odliczane od zysku...

Na drugim. Opieranie społeczeństwa na pracy, formie działalności związanej z konkretną epoką historyczną, podczas gdy społeczeństwo to ma tendencję do jej eliminacji poprzez swój metabolizm, ustanawia sprzeczność na tyle, że nie ma sensu trwać ani przyjmować nielogicznej strategii obejścia. Rozpatrywana z dialektycznego punktu widzenia (nie bójcie się tego słowa!) praca istnieje tylko w związku z pieniędzmi i ich gromadzeniem, handlem i niszczeniem warunków niezbędnych do życia, co z tego wynika: jedynie zakwestionowanie całości mogłoby zatrzymać procesu, a nie częściową reformę, która umożliwiłaby jego lepsze dostosowanie.
„Społeczne uznanie”, co zresztą jest bardzo ważne, mogłoby (w przeciwnym razie to poważna sprawa!) uwolnić się od formy pracy i oprzeć się na innych, mniej destrukcyjnych podstawach…

Na trzecim. Praca niesie ze sobą, jak piszesz, możliwość potężnej dyskryminacji i Wielka Brytania funkcjonowałaby tak, jak sobie tego życzysz, tylko gdyby przyniosła pewną niezależność finansową, jednak jak już miałem okazję pisać, powszechny przydział ex nihilo nie zmieniłby relacji między biednymi a bogatymi o jedną jotę: zaobserwowano by jedynie bezwzględny wzrost monetarny i, w przypadku braku odpowiednich dóbr materialnych, przywrócenie równowagi cenami znoszącymi ten zysk.
Jeśli chcesz (i to twoja zasługa!) „odciążyć ludzi” od winy, można tego dokonać jedynie poprzez usunięcie alienujących pojęć, które są przyczyną tego uczucia, a nie poprzez „dodawanie epicyklów”, niezależnie od tego, jak sprytnie są, ponieważ wiedzą tylko, jak utrwalać konflikty.

Na podstawie Twojego cytatu zZłupić jeśli chodzi o kreację pieniądza, mówiłem, nie podzielam jego punktu widzenia: ma on rację w tym sensie, że tworzenie ex nihilo nie poparte prawdziwym towarem jest nonsensem, ale nie widzi, że nonsens jest częścią problemu. .

Twój drugi cytat pokazuje, że preferuje taki podział zatrudnienia, aby każdy mógł pracować, a nie dychotomię między „próżniakami” i – jak w przypadku pracowników znajdujących się pod rosnącą presją – nie ma w tym sprzeczności. Jest to oczywiście wizja krótkoterminowa i nie uwzględnia ewolucji gospodarki; co więcej, abstrakcja jego słów oznacza, że ​​dzieło zostaje podstępnie zrehabilitowane, ponieważ nigdy nie kwestionuje treści tego dzieła i to właśnie ten moment jest decydujący.