Po cichu kontynuuję produkcję w trybie „próbnym”, a ponieważ wyczerpałem zapas trocin, jako uzupełnienie papieru/tektury stosuję wióry stolarskie. Myślę, że te szczegóły będą interesujące. Sicetaitsimple: mieszanka okazuje się trudniejsza do uzyskania i jeśli jest niewystarczająco jednorodna, zauważam zagłębienia wiórów w postaci pęcherzy (ten materiał jest bardziej elastyczny niż włókno celulozowe i bardziej rozluźnia się po wyjęciu z formy). Nie jest to fatalna wada, ale chciałbym jej uniknąć; Zmniejszyłem więc nieco jego udział w proporcji i zadbałem o „skręcanie”.
Prasa działa poprawnie i nie sprawia żadnego problemu, ale produkcję trzeba koniecznie rozpatrywać globalnie (to dobrze, nie lubię jak wiadomo „umysłów z szufladami”) i wąskim gardłem okazuje się rozcieranie surowiec. Przejście od małych kawałków rozmoczonego papieru/kartonu do miazgi jest łatwe dzięki prymitywnemu „mikserowi”, o ile kręci się wystarczająco szybko, ale działa tylko z fragmentami, a nie z dużymi kawałkami. Jest to zatem poprzedni krok, który pozostaje złożony: ręczne rozrywanie każdego elementu jest dość łatwe w fazie mokrej, ale zajmuje dużo czasu i bardzo mało interesujące. Aby móc wyprodukować znaczną objętość, konieczne jest odblokowanie tej blokady. Dużo myślałem już o kilku możliwych rozwiązaniach, ale jeszcze nie zdecydowałem. Niektórzy używają betoniarki, ale jeśli prostota jej uzyskania jest atrakcyjna, to nie wydaje mi się ona optymalna do tego konkretnego zastosowania i adaptacja byłaby prawdopodobnie bardziej skomplikowana niż dedykowana realizacja...
Moje obecne myśli wolą raczej iść w kierunku wolnoobrotowej mieszarki, która zajmowałaby stałe miejsce z boku wanny do namaczania (a zatem umożliwiałaby wprowadzenie i dostęp do materiału bez demontażu lub przechylania mieszarki). Składające się z dwóch przeciwbieżnych osi wyposażonych w przecinające się ostrza lub promieniowe pręty (?), były początkowo napędzane ręcznie, a następnie ewentualnie napędzane silnikiem. Zasada polegałaby na tym, że koło byłoby zamocowane w górnej części każdej osi i jedno z nich napędzałoby, a drugie po prostu napędzane było przez tarcie na poprzednim. W ten sam sposób można wyobrazić sobie napęd elektryczny po prostu przez tarcie elektrorolki o obrzeże jednej z opon. Ta konfiguracja wydaje mi się dość prosta i prawdopodobnie zmniejszy operacje, jednocześnie unikając przenoszenia materiałów między różnymi maszynami...
Myślę, że po pomyślnym przetestowaniu tego, pierwszą redukcję tektury można wykonać szybko i na sucho za pomocą małej piły taśmowej i że może to znacznie ułatwić mieszanie* (karton jest bardzo ścierny, ale używam starej ostrze, które już nie tnie prosto drewna). Ostrze jest tak cienkie, że nie wytwarza zauważalnego kurzu i to jest
!* Jest to założenie, które opiera się na moim obecnym trybie pracy i którego transpozycja na inne urządzenie wydaje mi się wiarygodna.
