Protokół z Kioto: co to jest?
Protokół z Kioto to porozumienie o przeciwdziałaniu zmianom klimatycznym przyjęte pod egidą ONZ w grudniu 1997 roku w japońskim mieście o tej samej nazwie.
Nakłada na 38 krajów uprzemysłowionych obowiązek ograniczenia emisji do atmosfery sześciu substancji chemicznych odpowiedzialnych za to zjawisko, zaliczanych do „gazów cieplarnianych”: dwutlenku węgla lub dwutlenku węgla, metanu, podtlenku azotu i trzech gazów fluorowanych.
Kontyngenty odnoszą się do średniej z pięciu lat 2008–2012, które zostaną porównane z rokiem 1990. Różnią się one w zależności od kraju: minus 8% dla Unii Europejskiej do 15% dla Rosji, minus 0% dla Japonii, minus 6% dla w Stanach Zjednoczonych, + 7% w przypadku Australii.
Aby weszła w życie, musi zostać ratyfikowana przez 55 krajów reprezentujących co najmniej 55% emisji CO2 krajów uprzemysłowionych w 1990 r.
Po decyzji Stanów Zjednoczonych z marca 2001 roku (36,1% emisji referencyjnych, 25% globalnych emisji CO2) o jej nieratyfikowaniu, jej przetrwanie zależało od Rosji (17,4% emisji referencyjnych).
Protokół, ratyfikowany już przez 125 krajów, w tym 29 krajów przemysłowych reprezentujących 44,2% emisji referencyjnych, mógłby zatem wejść w życie wkrótce po nowej konferencji klimatycznej ONZ w Buenos Aires (6-17 grudnia).
Przewiduje otwarcie w 2005 r. negocjacji w sprawie nowych zobowiązań redukcyjnych z 2013 r., które mogłyby po raz pierwszy dotknąć Południe, obecnie zwolnione z jakichkolwiek zobowiązań ilościowych.
W przypadku braku krajów rozwijających się skuteczność protokołu jest ograniczona.
Zdaniem eksperta Międzynarodowej Agencji Energetycznej Cédrica Philiberta, Kioto powinno ograniczyć spodziewaną w 3 roku światową emisję gazów cieplarnianych jedynie o około 2010%.