Francuski wykaz miejsc wydobycia uranu wersja 2, wrzesień 2007.
Zrealizowano w ramach programu Pamięć i Wpływ Kopalń UrAniUmu: Synteza i Archiwum
Rozwój przemysłu uranowego datuje się na następstwa II wojny światowej, w szczególności utworzenie 18 października 1945 r. Komisji Energii Atomowej (CEA). Branża ta przeżywała swój rozkwit w latach 80. i stopniowo wygasała pod koniec ubiegłego wieku.
Tym samym działalność związana z poszukiwaniem, eksploatacją i przetwarzaniem rud uranu oraz składowaniem pozostałości po przetwórstwie obejmowała prawie 210 miejsc we Francji w 25 departamentach.
Biorąc pod uwagę liczbę lokalizacji, ich rozproszenie geograficzne i różnorodność napotkanych sytuacji, w praktyce trudno jest sporządzić pełny przegląd działalności związanej z wydobyciem uranu we Francji w celu oceny jej wpływu na środowisko.
Chcąc mieć pełne źródło informacji na temat sytuacji administracyjnej i wszelkich systemów monitoringu radiologicznego wokół miejsc objętych działalnością wydobywczą uranu, Departament Zanieczyszczeń i Zapobiegania Zagrożeniom (DPPR) Ministerstwa Ekologii, Rozwoju i Zrównoważonego Planowania (MEDAD) zwrócił się do IRSN o stworzenie programu na ten temat.
Chrzczona MIMAUSA – Pamięć i wpływ kopalń UrAniUm: synteza i archiwa – program został uruchomiony w 2003 roku i jest realizowany w ścisłej współpracy z AREVA NC. Jej komitet sterujący skupia: DPPR (Kierunek ds. Zapobiegania Zanieczyszczeniom i Ryzykom) oraz DARQSI (Kierunek ds. Działań Regionalnych, Jakości i Bezpieczeństwa Przemysłowego) MEDAD, ASN, IRSN i AREVA NC, DRIRE Auvergne i Limousin oraz BRGM (patrz skład komitetu sterującego na końcu raportu).
Program MIMAUSA umożliwia:
– zebranie i podsumowanie dostępnych danych w celu zapewnienia IRSN, krajowym i lokalnym władzom publicznym, ale także społeczeństwu, wysokiej jakości źródła informacji na temat historii francuskich miejsc wydobycia uranu i wszelkich obecnie stosowanych systemów monitorowania radiologicznego;
– zapewnienie ciągłości znajomości tych miejsc pomimo zaprzestania przedmiotowej działalności;
– stanowić narzędzie pracy służb państwowych odpowiedzialnych za definiowanie programów przebudowy i monitoringu;
– oraz poprawę reprezentatywności krajowej sieci monitoringu promieniotwórczości w środowisku, w szczególności w zakresie stacji pomiarowych eksploatowanych przez IRSN.