Internet przyszłości
Historia Internetu to historia wspaniałej współpracy ludzi z zupełnie różnych dziedzin, którym dzięki połączeniu wysiłków udało się stworzyć to, co znamy dzisiaj jako sieć WWW. Z kolei konsorcjum Internet2 stara się połączyć wysiłki specjalistów z różnych dziedzin, aby stworzyć Internet przyszłości, sieć Abilene.
Zacznijmy od krótkiego podsumowania historii dzisiejszego (komercyjnego) Internetu. Po raz pierwszy powstał głównie w Stanach Zjednoczonych. Jest następcą sieci ARPANET stworzonej przez Agencję Zaawansowanych Projektów Badawczych (ARPA) Amerykańskiego Departamentu Obrony w 1969 roku. W 1983 roku sieć przeszła na protokół TCP/IP, obecny protokół komunikacji internetowej. W 1986 roku do zespołu dołączyła National Science Foundation, tworząc szkielet sieci, czyli połączenia pomiędzy głównymi uniwersytetami w Stanach Zjednoczonych. Wreszcie w sierpniu 1991 r. Tim Berners-Lee ogłosił swój projekt globalnej sieci dostępnej dla wszystkich: sieci WWW, spopularyzowanej w 1993 r. wraz z uruchomieniem Mosaic, pierwszej naprawdę popularnej przeglądarki internetowej. Jest to zatem historia współpracy wojska, naukowców i informatyków, która dała początek temu niesamowitemu narzędziu, które jest obecnie częścią codziennego życia.
Internet 2
Ideą powstania konsorcjum Internet2 jest odtworzenie ducha współpracy u początków Internetu w celu stworzenia sieci nowej generacji. Internet2 to konsorcjum 207 uniwersytetów współpracujących z branżą IT i rządami. Konsorcjum to ma na celu stworzenie zaawansowanej sieci dla społeczności naukowo-badawczej, opracowanie nowych, rewolucyjnych usług dla Internetu i zapewnienie ich szybkiego wykorzystania w konwencjonalnym Internecie, gdy będą gotowe i przetestowane.
Oprócz uniwersytetów społeczność Internet2 zrzesza 70 firm i 40 organizacji, w tym ośrodki badawcze rządu USA. Wszyscy współpracują z ponad 30 takimi sieciami na całym świecie, w tym z CA*net 4 w Kanadzie. Ich wysiłki skupiają się m.in. na nowych aplikacjach sieciowych umożliwiających interaktywny dostęp do zasobów w sposób niemożliwy do uzyskania w tradycyjnym Internecie. Edukacja na odległość, dostęp do zdalnych instrumentów naukowych, dostęp do ogromnych baz danych i interaktywne wideokonferencje w bardzo wysokiej rozdzielczości to tylko niektóre z możliwych zastosowań sieci.
Nowe funkcje opracowywane w sieciach Internet2 będą w przyszłości wykorzystywane w konwencjonalnym Internecie. Jednym z najważniejszych osiągnięć, które umożliwią rozwój komercyjnego Internetu będzie IPv6. To jest wersja 6 protokołu internetowego (IP). Jednym z najbardziej znanych zastosowań protokołu internetowego jest adres IP. Jest to adres każdego komputera i serwera podłączonego do sieci, podobnie jak adres domowy i biurowy. W przypadku tradycyjnego Internetu obecnie używany jest protokół IPv4. Określa adres składający się z 4 grup po 3 cyfry z zakresu od 0 do 255. Na przykład komputer może mieć następujący adres: 207.142.131.235.
Ten typ adresu pozwala na utworzenie tylko 4 miliardów adresów IP. Liczba ta jest na razie wystarczająca, ale wraz z rozwojem IT w całej Azji i pojawieniem się nowych usług wymagających indywidualnych adresów do 2025 r. stanie się niewystarczająca. IPv6 składa się z 8 grup po 4 znaki szesnastkowe (cyfry od 0 do 9 i litery od A do F). Adres IPv6 może być:
2001:0db8:85a3:08d3:1319:8a2e:0370:7334; IPv6 umożliwia utworzenie 3,4 x 10 38 adresów (34, po których następuje 37 zer). Aby dać wyobrażenie o wielkości, za pomocą tego systemu moglibyśmy podać 6,7 x 10 17 (670 milionów miliardów) adresów IP na milimetr kwadratowy planety. Mam nadzieję, że wystarczy na jakiś czas.
Abilene
Sieć, w której rozwijane są wszystkie technologie Internetu przyszłości przez Internet2, nazywa się Abilene. Jego nazwa pochodzi od odcinka linii kolejowej, która kończyła się w Abilene w stanie Kansas w latach 1860. XIX w. Ambitny projekt kolei z XIX wieku uczynił najdalszą stację końcową na wschodnim wybrzeżu Stanów Zjednoczonych granicą rozwijającego się kraju. Twórcy projektu wierzą, że tak jak sieć kolejowa umożliwiła eksplorację i rozwój nowych technologii oraz zmieniła ówczesny sposób życia ludzi, tak sieć Abilene zmienia pracę badaczy i pedagogów dzisiaj i w jutrzejszym świecie.
Wszystko zaczęło się podczas ceremonii w Białym Domu 14 kwietnia 1998 r., podczas której ówczesny wiceprezydent Al Gore ogłosił projekt. Sieć została w pełni wdrożona w 1999 r. i umożliwiała transfer z szybkością 2,5 gigabita na sekundę. Jeśli porównamy tę prędkość transferu z szybkością kart Fast Ethernet, to jest to tylko 100 megabitów, czyli około 250 razy wolniej. Dlatego od razu widzimy, że przy takiej prędkości transmisji danych wiele rzeczy staje się możliwych. W 2004 roku prędkość sieci Abilene wzrosła do 10 gigabitów na sekundę, czyli około 1000 razy szybciej niż w komercyjnym Internecie, umożliwiając łatwą transmisję wideokonferencji w wysokiej rozdzielczości.
Uczestnictwo w sieci Abilene nie jest bezpłatne: uzyskanie dostępu do sieci dla uniwersytetów i dużych firm będzie kosztować 28 500 USD, a dla mniejszych firm i członków stowarzyszonych 11 500 USD. Członkowie muszą także przestrzegać kodeksu postępowania, który nie zezwala na jakąkolwiek działalność komercyjną w sieci Abilene. Uniwersytety i firmy muszą dopilnować, aby tego rodzaju wykorzystanie odbywało się za pośrednictwem konwencjonalnego Internetu i aby łącze szerokopasmowe Abilene było wykorzystywane wyłącznie do celów badawczych. Jest to dość trudny monitoring, gdyż niedawno 405 studentów zostało oskarżonych przez RIAA (American Recording Industry) o nielegalne wykorzystywanie sieci Abilene do wymiany plików muzycznych chronionych prawem autorskim, trochę jak w Internecie.
CA*net 4
Po stronie kanadyjskiej rozwija się także podobna sieć. Misją Canarie, organizacji non-profit wspieranej przez swoich członków, partnerów projektu i rząd federalny, jest przyspieszenie rozwoju i wykorzystania zaawansowanego Internetu w Kanadzie poprzez zachęcanie do powszechnego stosowania szybszych, bardziej wydajnych sieci i przygotowanie następna generacja zaawansowanych produktów, aplikacji i usług. Misja podobna do Internet2 z siecią podobną do Abilene, CA*net 4, która również działa z szybkością 10 gigabitów na sekundę.
Jednym z bezpośrednich zastosowań tej sieci jest rozwój sieci wideokonferencyjnej o wysokiej rozdzielczości i braku opóźnień na Uniwersytecie McGill w Montrealu: Ultravideo Conference. System ten pozwala użytkownikom rozmawiać w czasie rzeczywistym z jednego miasta do drugiego za pośrednictwem trzech gigantycznych 3-calowych ekranów. System ten zostanie wkrótce przetestowany, ale poprzedni system już pokazał, że przy jego użyciu można odtwarzać muzykę w duecie, ponieważ dźwięk jest czysty, a opóźnienie ledwo zauważalne. Jest to jedno z wielu zastosowań supersieci pracujących nad stworzeniem Internetu jutra.
Jean-François Gélinas
Źródło:
http://www.quebecmicro.com/dossier_juillet.php